de neuro die loog?

Inmiddels is het alweer 5 dagen geleden dat ik bij de neuroloog ben geweest.
Al een paar maal heb ik dingen hierover in het klad geschreven, doch ik kom er niet echt uit.
Teleurstelling is er.
Ik voelde mij niet begrepen. WS had ik in dat opzicht te hoge verwachtingen(?)

Eerst kreeg ik een gesprek(je) met de hoofdpijnverpleegkundige. Waarna deze met de neuroloog ging overleggen, en ik daarna bij hen samen geroepen werd.
De verpleegkundige had ik dus in grote lijnen mijn probleem voorgelegd.: (tig jaren een soort van horrorpijn die het allerhevigst is als ik lig of ontspan(nen zit).
o.a. niet kunnen lezen van de pijn (in mijn ogen en hoofd.) Veel dingen heb ik niet genoemd omdat ik de gelegenheid niet kreeg, en ik mij niet op wilde dringen.

De arts zei dingen als: "u heeft niet veel vertrouwen in artsen, hxc3xa8"?
En, wat doet u dan de hele dag…?

Nu ja, ik heb er geen goed gevoel over.

Nu heb ik dus die ‘Nortrilen’ voorgeschreven gekregen. Ben daar helemaal uitgeblust van.
Als lamgeslagen zit ik maar mijn pijn te verdragen; die juist zo verschrikkelijk is, omdat ik door die meds geen energie op kan brengen, om iets te gaan ondernemen.

De pijn krijgt nu alle gelegenheiInmiddels is het alweer 5 dagen geleden dat ik bij de neuroloog ben geweest.
Al een paar maal heb ik dingen hierover in het klad geschreven, doch ik kom er niet echt uit.
Teleurstelling is er.
Ik voelde mij niet begrepen. WS had ik in dat opzicht te hoge verwachtingen(?)

Eerst kreeg ik een gesprek(je) met de hoofdpijnverpleegkundige. Waarna deze met de neuroloog ging overleggen, en ik daarna bij hen samen geroepen werd.
De verpleegkundige had ik dus in grote lijnen mijn probleem voorgelegd.: (tig jaren een soort van horrorpijn die het allerhevigst is als ik lig of ontspan(nen zit).
o.a. niet kunnen lezen van de pijn (in mijn ogen en hoofd.) Veel dingen heb ik niet genoemd omdat ik de gelegenheid niet kreeg, en ik mij niet op wilde dringen.

De arts zei dingen als: “u heeft niet veel vertrouwen in artsen, hxc3xa8″?
En, wat doet u dan de hele dag…?

Nu ja, ik heb er geen goed gevoel over.

Nu heb ik dus die ‘Nortrilen’ voorgeschreven gekregen. Ben daar helemaal uitgeblust van.
Als lamgeslagen zit ik maar mijn pijn te verdragen; die juist zo verschrikkelijk is, omdat ik door die meds geen energie op kan brengen, om iets te gaan ondernemen.

De pijn krijgt nu alle gelegenheid om mij op te slokken.
Ik ben weerloos.
En, helaas slapen lijkt nu helemaal niet meer te ‘willen’.
Natuurlijk heb ik er begrip voor dat mijn lichaam aan dat medicijn moet wennen.
Natuurlijk ben ik het met hen eens, dat ik geen Diazepam en Oxazepam moet slikken (wat ik in noodgeval deed, dit op aanraden van de huisarts.)

Ze lijken het mij te verwijten dat ik al zoveel jaren met al die pijn ‘rond’ ben blijven lopen.
En denken dan zeker dat ik overdrijf, of zo??
Hij zei ook zoiets van : dan moet u toch wel depressief zijn als u dat al zolang heeft!

Dus ik MOET depressief zijn, en zo niet, dan valt het allemaal best mee.
Aan m’n hoela….!
Als ik toch nooit bevestigd ben geworden door huisartsen dat ik hulp nodig heb, en ik mijn verhaal nergens kwijt kan; ze domweg zeggen :”daar is niets aan te doen”! Of, ook zo’n leuk grapje van mijn huisarts : “stel je een wit licht voor, en wxc3xa8g is de pijn”. Een andere huisarts zei: “het komt van de nek, en je moet aan mijn energieapparaat”. Die arts is een paar jaar geleden het alternatieve circuit ingeslagen, met ‘zijn apparaat’, hihi.

Iig gaat het met deze meds slechter. Natuurlijk heeft het middel zijn tijd nodig om effectief te kunnen zijn. Maar het stomme is, dat de slaapmeds niet meer ‘werken’. Ik mijn toevlucht moet nemen tot veel meer van ‘die krengen’, terwijl ik er juist zo blij mee was dat ik ze al zover had afgebouwd.

Ik voel me rot!, echt slecht.
Kan wel janken. Ik heb zoveel meer horrorgebeuren in mijn hoofd. Zo’n vreselijke krampen ’s nachts. En het lijkt wel alsof iedere arts die ik het vertel, zijn oren ervoor afsluit; het niet wil weten, me niet uit laat praten. Ja, en dan ga ik van de weeromstuit denken, dat zij denken dat ik gek ben.
Als ik durf te vertellen hoe ik voel dat mijn tenen constant in een punt verkrampen, en vanzelf bewegen; mijn enkels ahw worden afgeknepen enzo, nu dan kijken ze je raar aan, maar reageren niet.

Daarom durfde ik hen ook niet te laten lezen wat ik ter voorbereiding op papier had geschreven voor hen. Jeetje, je schaamt je gewoon dood!

Zondag zijn we een stukje gaan wandelen, en ik werd me toch beroerd. Ik dacht het niet te zullen redden tot thuis.

Ik ben nog steeds in de macht van die boze geest van mijn moeder. Nu heb ik eindelijk eens de beslissing genomen om mijn moeder in zekere zin te laten stikken, en eens voor mezelf op te komen, word ik nog meer gekweld. Werken ineens de slaapmeds niet meer, ben ik als lamgeslagen.

Nu ja, een ouwe zeur ben ik zo onderhand. Juist dxc3 t, wat ik NIET wil zijn!
Ik ben meer “voor de gein”.
Nu, laat ie fijn zijn!

d om mij op te slokken.
Ik ben weerloos.
En, helaas slapen lijkt nu helemaal niet meer te ‘willen’.
Natuurlijk heb ik er begrip voor dat mijn lichaam aan dat medicijn moet wennen.
Natuurlijk ben ik het met hen eens, dat ik geen Diazepam en Oxazepam moet slikken (wat ik in noodgeval deed, dit op aanraden van de huisarts.)

Ze lijken het mij te verwijten dat ik al zoveel jaren met al die pijn ‘rond’ ben blijven lopen.
En denken dan zeker dat ik overdrijf, of zo??
Hij zei ook zoiets van : dan moet u toch wel depressief zijn als u dat al zolang heeft!

Dus ik MOET depressief zijn, en zo niet, dan valt het allemaal best mee.
Aan m’n hoela….!
Als ik toch nooit bevestigd ben geworden door huisartsen dat ik hulp nodig heb, en ik mijn verhaal nergens kwijt kan; ze domweg zeggen :"daar is niets aan te doen"! Of, ook zo’n leuk grapje van mijn huisarts : "stel je een wit licht voor, en wxc3xa8g is de pijn". Een andere huisarts zei: "het komt van de nek, en je moet aan mijn energieapparaat". Die arts is een paar jaar geleden het alternatieve circuit ingeslagen, met ‘zijn apparaat’, hihi.

Iig gaat het met deze meds slechter. Natuurlijk heeft het middel zijn tijd nodig om effectief te kunnen zijn. Maar het stomme is, dat de slaapmeds niet meer ‘werken’. Ik mijn toevlucht moet nemen tot veel meer van ‘die krengen’, terwijl ik er juist zo blij mee was dat ik ze al zover had afgebouwd.

Ik voel me rot!, echt slecht.
Kan wel janken. Ik heb zoveel meer horrorgebeuren in mijn hoofd. Zo’n vreselijke krampen ’s nachts. En het lijkt wel alsof iedere arts die ik het vertel, zijn oren ervoor afsluit; het niet wil weten, me niet uit laat praten. Ja, en dan ga ik van de weeromstuit denken, dat zij denken dat ik gek ben.
Als ik durf te vertellen hoe ik voel dat mijn tenen constant in een punt verkrampen, en vanzelf bewegen; mijn enkels ahw worden afgeknepen enzo, nu dan kijken ze je raar aan, maar reageren niet.

Daarom durfde ik hen ook niet te laten lezen wat ik ter voorbereiding op papier had geschreven voor hen. Jeetje, je schaamt je gewoon dood!

Zondag zijn we een stukje gaan wandelen, en ik werd me toch beroerd. Ik dacht het niet te zullen redden tot thuis.

Ik ben nog steeds in de macht van die boze geest van mijn moeder. Nu heb ik eindelijk eens de beslissing genomen om mijn moeder in zekere zin te laten stikken, en eens voor mezelf op te komen, word ik nog meer gekweld. Werken ineens de slaapmeds niet meer, ben ik als lamgeslagen.

Nu ja, een ouwe zeur ben ik zo onderhand. Juist dxc3 t, wat ik NIET wil zijn!
Ik ben meer "voor de gein".
Nu, laat ie fijn zijn!