EMDR : “The weeks after”.

De laatste EMDR is al bijna 2 maanden geleden, toch gaat het proces en verwerking nog steeds door.

We waren natuurlijk al goed bezig. Maar de EMDR heeft toch een diepere laag naar boven gehaald.

Ter verduidelijking :

Doordat ik mijn gevoel altijd ging beredeneren, blokkeerde ik mezelf.
Ik kon daardoor niet verder komen met "de waarheid inzien, en mezelf geloven", e.d.

I. (de therapeute) heeft mij dmv de behandeling, min of meer gedwongen om mijn gevoel te onderzoeken, en xc3xb3p te waarderen; en niet meer, zoals ik vroeger verplicht was om te doen, mijn gevoel wxc3xa8g te redeneren.

EMDR kan op die manier een doorbraak te weeg brengen. Maar dan ben je nog niet van het trauma af. Wel kan je dan verder gaan (verder komen) met de inzichten, plus de verwerking daarvan.

Voorbeeld: Ik voel dat mijn moeder mij slecht behandelt. Ik heb dat altijd weggeredeneerd met : het kan niet waar zijn wat ik voel; mijn moeder bedoelt het goed met mij. En met : mijn moeder is lief. Want dat wilde ik zo graag geloven , plus "waar-hebben" (dat zij lief zou zijn).

Nu ben ik terug naar mijn oorspronkelijke gevoel. EMDR heeft geholpen om dat gevoel op de juiste wijze te (durven) interpreteren, zodat dat gevoel een andere waarde krijgt; en dat het gewoon wxc3¡xc3¡r is, wat ik altijd heb weggeredeneerd.

Ik was doodsbang, en dat gevoel was terecht aanwezig.
Nu krijg ik ook de inzichten over waarvoor /waarom ik bang mocht (en zelfs moest) zijn.

Mijn gevoel heeft dus altijd geklopt! N.B. Iemands gevoel verkrachten, is om angsten van te krijgen.

Omdat ik mijn eigen echte gevoel nu toe heb gelaten (om te mogen hebben, en er die waarde aan toe te kennen die het verdient), komt er nog steeds verstopt verdriet te voorschijn.

( Voor iemand die nog aan het begin van het verwerkingsproces staat, zou ik nog willen zeggen: Als je eenmaal je oude (hele oude) angsten durft toe te geven, zullen ze geleidelijk aan naar boven komen. Ook al het verdriet eraan komt nu mee, omdat je daar nu niet meer onderuit wilt.
Je hebt de deuren open gezet voor de waarheid van je verleden.
In ieder geval, zo heeft het bij mij uitgepakt. Ik ben daar al zo’n 8 jaar mee bezig)

Eerlijk gezegd, denk ik niet dat dit opgeleverde resultaat net zo zou zijn geweest, als ik exact aan I.’s opdrachten/instructies gehoor had gegeven.
Haar aandeel was meer, dat zij mij dwong om terug te moeten gaan naar bepaalde gebeurtenissen. Waarvan zij dus eerst mij het gevoel had gegeven dat ze mij geloofde, dat ik die xc3xbcberhaupt zo had beleefd. Voor mij was het erg belangrijk om door een buitenstaander (en met name door een vrouw) geloofd te worden, en te worden bevestigd in mijn gevoel.

Echter zij dwong mij ook, om tijdens het herbeleven van die gebeurtenissen, te zeggen : "ik kan het aan".
: Om het hele gebeuren dus terug te voelen, er opnieuw aan onderhevig te zijn, en om er dan nu de gedachten, de stelling aan te verbinden (c.q. je geheugen te programmeren) door te zeggen : ik kan diezelfde situatie nu wel aan.
Nee, zei ik, dat kan ik niet zeggen; dat is niet wat ik erbij voel.

Als diezelfde situatie zich nu voor zou doen, dan zou ik God om hulp vragen. Dxc3 t kan ik wel zeggen : "met God’s hulp kan ik het aan".

Ik heb mijn onmacht toegegeven, dit geleerd, ingezien en aanvaard, (NB) : juist door niet te zeggen : "ik kan het aan". Dat is een overwinning op het ego.
Het ego dat voor de blokkade zorgde, een blokkade waardoor ik niet bij mijn eigen gevoel kon komen en blijven.

Ook toen ze me commandeerde om ahw boven de angst te gaan staan, waaraan ik onderhevig was (door die boze geest van mijn vader welke ik als kind altijd al bleek te hebben gevoel, e.d.) en dan die angst af te moeten gaan doen met : ik kan het nu aan, dat zal me nu niet meer gebeuren, dat flikken ze me niet meer; om mijn gevoel daarmee weg te gaan redeneren……..: Daar wordt je mee getruceerd. Daarmee houd je jezelf voor de gek. Plus dat je er dan agressie tegenover moet gaan zetten. Dit is: je wapenen met macht en controle. En dat is niet de juiste manier (om het zo weg te gaan zetten in je "programma").

Ik heb geantwoord met : ik ben verontwaardigd, erg boos op die man (in dit geval "mijn vader"). Ik geef al die mensen die mij hebben misbruikt over, aan het oordeel van God.

Het is belangrijk dat je het misbruik erkent. Boos wordt op de ware daders. Je toegeeft wat er (en dat het) is gebeurd, en je het dus accepteerd.

Dat is weer die overwinning op je ego. Het ego dat juist niet wil hebben dat je je gevoelens gelooft, en wil dat je alles maar mooier blijft maken.
Maar met het mooier maken en camoufleren moet je dus wel altijd alles onder controle blijven houden (en onderdrukken); zo blijf je altijd in de leugen leven, en moet je die leugen blijven dienen.

I. zei ook een keer (mbt mijn vader) : word kwaad op die man!
Het lukte mij niet. Toen zei Karel : dat kan ze niet, omdat ze nog angst heeft/ bang is voor de straf van haar moeder. Van haar moeder mocht ze nooit boos worden, en al zeker niet op haar vader.
Doordat Karel dat inzicht aangaf, kon ik wel op beiden boos worden.

Voor de laatste EMDR-sessie hadden we afgesproken om het thema "schuld" te gaan behandelen.
Toen we die bewuste sessie dus gingen beginnen, zei I. dat we de EMDR nu ook zouden kunnen afsluiten.
Ze vond (ineens) mijn trauma/ptss te complex. En volgens haar zou het heel erg lang gaan duren; en had ze al gezien dat de EMDR bij mij niet aansloeg (of zoiets, maar volgens ons had ze drommels goed door, dat wij in levensvisie beslist niet op xc3xa9xc3xa9n lijn zaten met haar.)

Dat kwam wel deels toch als een verrassing. Maar we zijn er in meegegaan.
We hebben de 3 situaties die ik getekend had, nogmaals doorgenomen en deze afgerond.

Eigenlijk was ik al lang blij dat ik er niet meer heen hoefde.
Het was zo "opletten geblazen" om bij mezelf te kunnen blijven.
Wat ik ook vreemd vond, is dat ze alleen maar voorbeelden van mij ging behandelen die over mannen (die mij bedreigd/misbruikt hadden) gingen. Terwijl ik veel meer voorbeelden aandroeg die betrekking hadden op mijn moeder.
Ik had het idee, dat ze me erg wilde stimuleren om agressie tegen mannen te gaan "kweken".
Om boven mannen te gaan staan met een soort van vrouwelijke macht.

Wat ik stom vond van I. was, dat toen ik niet gelijk met haar mee kon gaan in het boos worden op mijn vader, ze vloekte : G.V.D., word kwaad op die man, zei I. boos.
Nu, daar heb ik toen wel iets van gezegd. Gelukkig voor haar, had Karel het niet goed verstaan.

Voor mij heeft EMDR wel gewerkt. Alleen niet op de manier die I. voor ogen had, en die zij hanteerde.

Ik heb er (met behulp van God en Karel) eigenlijk een eigen draai aan gegeven. Waarschijnlijk een draai, die I. niet kon apprecixc3xabren; vandaar vermoed ik, haar voorstel om er maar mee te stoppen.

Vermoedelijk wilde I. van me af omdat ik niet paste in het systeem, zoals zij dat hanteerde.
Eerlijk gezegd zie ik dat als een compliment, haha!

Wat ik wel nog wil zeggen is, dat de klachten eigenlijk nog erger zijn geworden.
Dat de herbelevingen, nachtmerries, maar vooral ook de inzichten, en het verdriet, maar blijven komen en komen.
Het gaat nog steeds dieper allemaal. En ook de fysieke pijnbeleving is navenant.
In feite gaat mijn proces gewoon door, alleen dus nog intenser, en meer "de diepte in".

Ik heb mijn (groei-)proces al eens vergeleken met het schoonmaken van een emmer, vol met aangekoekt (oud) vuil. Hoe verder je komt (dus hoe dieper onder in die emmer) , des te hardnekkiger het vuil. Hoe moeilijker ook, om het schoonmaakproces te kunnen volbrengen.
Tja, opnieuw geboren worden, maar dan "brandschoon", het is echt NIET NIKS.
We moeten er wat voor over hebben.
Maar, zoals ook al vaker gezegd : "de aanhouder wint".
En, "wie het laatst lacht, lacht het best".

De laatste tijd heb ik steeds weer nachtmerries over die buren (die aan het verbouwen zijn).
Nu is het wel zo, dat ik ontzettend door die herrie van hen word getriggerd (geluiden zijn voor mij sws erg beangstigend). Maar zo’n intense nachtmerries beleven…..het staat echt voor wat er vroeger in de geest met mij al is gebeurd.
Die buren staan voor mijn verleden; en toevallig heeft die buurman ook nog dezelfde (vrij zeldzame) voornaam als mijn vader.
Nu hoop ik, dat als die verbouwing eindelijk eens klaar is daar, dat mijn geestelijk paleisje ook weer helemaal zal zijn opgeknapt.

Ik kan echt niet bepalen of EMDR voor iemand zinvol is.
Volgens mij is dat een heel persoonlijk iets.

Allen veel succes gewenst met jullie groeiproces (met, of zonder EMDR).

Veel liefs en goede moed
van Mies ~Dochtersions

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Diverse mensen hebben mij gevraagd om iets meer over mijn EMDR-ervaringen te delen via dit log

Dus, tot slot hier een paar mails, welke ik al eerder had geschreven aan 2 verschillende personen, die mij naar mijn ervaringen, en mijn mening mbt EMDR hadden gevraagd. (gepost met hun toestemming, uiteraard)
NB. Voor mezelf vond ik de mails ook interessant om nog eens opnieuw door te lezen, ik kreeg er zelf toch ook weer bevestiging van.

(jullie zullen een paar dezelfde uitspraken tegenkomen, het zal geen bezwaar zijn, neem ik aan 😉 :

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Lieve ……

je moet zelf voelen of je je over wilt geven aan die (toch wel dwingende stem) van de behandelaar.

Hij kan je ongemerkt ook gaan hypnotiseren. Je moet er toch ook wel zelf de regie over blijven houden, hoor.

En niet zomaar na gaan zeggen, wat die therapeut opdraagt om te zeggen.

Samen met de peut zoek je een gebeurtenis uit. Die gaat hij dan behandelen. Dan moet je een tekening maken van die gebeurtenis.

Die tekening pakt hij er dan als hulpmiddel steeds bij, om naar terug te keren, tijdens de behandeling; zodat je je er beter op kan concentreren.

Dan wekken ze daarmee dus een herbeleving daaraan op.

Ik had bv een situatie getekend van een achtervolging van mij in een donkere tunnel.

Maar toen zei I.(peut.) tegen mij :"denk daaraan terug en zeg: ik heb alles onder controle".

Nee, zei ik, dat kan helemaal niet. Want dat had ik niet.

Ik droeg toen zelf de oplossing aan, om in die situatie God om hulp te vragen; om dan te voelen dat God daarin bij me was, en ik de kracht van Hem zou krijgen om die vent heel boos weg te sturen.

Zo waren er meer situaties, die ik moest herbeleven op die manier.

Ik zal er nog een keer over op mijn blog schrijven.

Het inzicht dat ik er van heb overgehouden (van die emdr dus) is, dat mijn situatie vroeger echt NIET normaal was. Dat ik daar ook NIET schuldig aan was. Je voelt dan "in return" hoe de werkelijke toedracht is geweest, en durft dan ook om boos te worden op de ware daders.

Om alsnog te zeggen wat je in die gegeven situatie het liefste had willen zeggen.

En dat is heel goed om dat dan te kunnen. Dat geeft opluchting.

Ik ben dus erg boos kunnen worden op mijn vader, die mij altijd dood zweeg, (waar ik me altijd erg schuldig onder heb gevoeld) maar nu van inzag, dat ik zijn boze geest altijd op me af voelde komen, ik zeer angstig daarvan werd; en de stilte die van hem uitging dan ook echt niet durfde te doorbreken.

Dus je krijgt bepaalde inzichten.

Echter, daar ik erg op God vertrouw, en via Hem (in dromen e.d.) al erg veel inzichten heb gekregen, en nog krijg (al jaren lang), gaan we nu (samen met Karel, mijn man) gewoon op die zelfde manier verder. (ik was al het misbruik helemaal "vergeten"/verdrongen)

Ik heb in feite maar 3 sessies gehad van ieder 1 en een half uur.

Daarvoor 2 intake gesprekken, ook van dezelfde lengte, qua tijd.

Volgens mij wilde Inge van mij af. Ze zei dat de verzekering moeilijk deed.

Maar achteraf heb ik het idee, dat ze niet genoeg macht over mij kon krijgen.

Zij was wel een geregistreerde peut, echter ik vond haar eigenlijk voor mij persoonlijk niet de juiste "figuur".

Ze vloekte ook een keer tijdens die behandeling.

Ik denk toch dat veel therapeuten je gewoon willen laten zeggen, wat zij hebben geleerd om standaard te moeten zeggen. En vaak zijn dat trucjes. Als je begrijpt wat ik bedoel.

Dus als jouw peut jou goed kent, en hij je respecteert, je hem vertrouwt, dan hoef je echt niet bang te zijn, hoor.

Maar enkel 2 sessies, oh dat betwijfel ik, of dat zal lukken.

Hoewel ik me idd voor kan stellen, dat hij eerst 1 trauma wil proberen, om te kijken hoe je daar op reageert (of het aanslaat).

En als het lange sessies zijn, dan zou 2 x toch genoeg kunnen zijn.

En houd er rekening mee, dat er na de sessies veel naar boven zal komen om te moeten gaan verwerken; ook lichamelijke klachten kunnen terugkomen, of erger worden.

Maar dat gaat wel weer over, hoor.

Doch plan niets daarna, neem tijd voor rust in je hoofd, zeg maar.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

1e mail over EMDR aan een ptss-er (toen ik er nog van uitging dat mijn therapeut (I.) het thema schuld met mij zou gaan behandelen).

Lieve…..

Bij mij duurt een sessie anderhalf uur. Ze worden berekend als 2 achter elkaar.

Morgen moet ik weer, en gaan we het over schuld hebben.

Ik zou niet weten wat ik nu aan moet dragen; volgens mij heb ik verstandelijk wel alles gezien.

Maar het zal er wel weer op neer komen, dat ik het ook zelf mag bevestigen. En daardoor aangemoedigd wordt door een vrouw. (omdat ik nog nooit door een vrouw ben bevestigd in mijn gevoel, alleen door Karel)

Het is erg belangrijk voor mij dat ik van een vreemde bevestiging krijg.

Want eigenlijk doet Karel al jaren exact hetzelfde als I. (de peut.). Echter Karel staat ook veel te dichtbij, + dat zijn familie mij ook geestelijk heeft misbruikt.

En ook het feit, dat Karel veel meer heeft gezien vwb al die oorzaken die voor mijn ptss verantwoordelijk zijn, en hij mij dat dan ahw zo maar kan voorschotelen, dat gaat dan voor mijn eigen proces te snel (als je begrijpt wat ik bedoel).

Karel is veel verder dan ikzelf.

Dat je daarna iemand hebt om je op te vangen is erg belangrijk. Want na de opluchting, na zo’n sessie, komt er ook zo ontzettend veel terug, dat dan op gaat spelen.

Je moet dan zoveel opnieuw onder de loupe nemen, enzo.

Ik heb nu trouwens de griep gekregen, maar ik zie dit ook als samenhangend met die emdr.

Alle rotzooi moet er letterlijk uit.

En die emoties vreten zoveel energie.

Voor mij komt het er ook op neer, dat ik kennis krijg omtrent "goed en kwaad". En om mijn gevoel daarin te mogen en kunnen geloven; alles wat ik altijd (deels onbewust) heb gevoeld is waar. Ook komt het er op neer, dat ik mezelf moet bevestigen, idd NIET schuldig te zijn.

Dat ze mij met steeds dat schuldgevoel (onterecht) te geven, in de macht hebben genomen/gehouden. Met dat zgn. dan, steeds te moeten voelen : "om schuldig te zijn aan je bestaan".

Ik schrijf nu misschien een beetje onsamenhangend, maar leef ook in 2 werelden. Ik ben al jaren constant aan het herbeleven tussen de bedrijven door.

Echt, dag en nacht.

Constant maar alles op een rijtje zien te krijgen, en te houden.

Het is werkelijk om gek van te worden.

Want om in het hier en nu te kunnen functioneren, dat is ontzettend moeilijk, en kost letterlijk ook ontzettend veel pijn.

Vooral ook als je dag en nacht zulke enorme aanvallen van (ja, ik noem het boze geestenwerk) pijn te verduren krijgt.

Denken, lopen, lichamelijk werk verzetten, haast niet meer te doen; mijn hart raast als een idioot (al jaren). En mijn tenen trekken constant in een pijnlijke kramp, helemaal in een punt, en bewegen op het ritme van mijn hartslag, zonder dat ik daar zelf iets voor hoef te doen ;-).

Ik denk dat wij hele sterkte mensen zijn. Liever, ik weet zeker dat God mij op de been houdt, en nog "bij mijn verstand". Ik denk dat menigeen die dit allemaal al zoveel jaren zou voelen gebeuren, normaler wijze (haha) al lang in een gekkenhuis was beland.

Nu, en dat geeft toch hoop, hxc3xa8 meisje? Toch ook voor jou?

Want dankzij wie of wat kunnen wij dit allemaal volhouden, al zoveel jaren?

Wat dat betreft waren wij dus in 1e instantie tegen emdr.

Want veel peuten die voeden het ego en hebben het over: de kracht in jezelf, en geloof in jezelf.

Als je dat gaat doen, dan zou je eigenlijk ook moeten geloven, dat je zelf alles zou hebben kunnen voorkomen; en dan klopt het, als je een gevoel van schuld krijgt, omdat het niet zo is geweest (dat je de dingen kon voorkomen).

Begrijp je wat ik bedoel, …..

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

2e mail aan dezelfde ptss-er:

Lieve …..

Ik weet niet of jullie met emdr weer over het thema schuld door hebben gesproken?

Heb je er wat meer rust in gevonden, nu?

Voel je al, dat je niet schuldig bent?

Vanuit onze opvoeding hebben wij altijd al een schuldgevoel opgedrongen gekregen; en door dat dan maar te moeten geloven (met dat "geloof" te overleven) nemen we dikwijls automatisch al de schuld van "alles" over, hxc3xa8?

Dat zit er dan zo ingebakken, en ben je izz ook chanteerbaar.

Maar misschien heb jij dat niet zo, …..

Oh ja, ik heb zeker wat opgestoken van die emdr.

Het bij je gevoel blijven; het jezelf moeten bevestigen, en dat ook in de praktijk hardop doen.

Waardoor je helemaal terug bent in die situatie, en je het zelf weer helemaal in kan voelen en bevestigen, e.d.

Je zei tegen mij, dat mijn ego tenminste een flinke boost had gekregen (met de EMDR-behandeling), en dat ik daar "winst" mee had behaald.

Maar het ego moet je juist afleggen, dus die boost die moet ik juist NIET hebben, hoor, haha.

En daarin heb ik I. ook gecorrigeerd.

Je kan jezelf geloven, maar niet in jezelf geloven, dat zijn 2 verschillende dingen.

Dat 1e moet je dus leren om wel te doen.

Zij commandeerde mij dus om te zeggen dat ik heel die situatie in de macht had, cq onder controle had.

"Nee", antwoorde ik, dat kan ik niet zeggen.

Ik kan wel zeggen dat ik :"het recht heb om voor mezelf op te komen, en (te) zeggen wat ik van die dader vindt". Okay, zei I., dan zeg je dat maar.

Ja, is een beetje moeilijk om uit te leggen.

Maar je kan achteraf jezelf niet gaan programmeren met, net te doen alsof je die hele situatie onder controle zou kunnen hebben gehad. En dan net doen alsof die er dan ook niet is geweest.

Nota bene, I. vloekte ook nog een keer, toen ze me aanvuurde. Gelukkig (voor haar, haha)verstond Karel het niet goed. Maar ik heb er wel iets van gezegd.

SWS vond ik het raar, die afsluiting ineens. We zouden het over schuld gaan hebben.

Nu ja, het is goed geweest.

Er is toch (mede ook door Karel’s bijdrage hierbij) weer een veel dieper proces op gang gekomen.

Het "met recht" nu boos worden, de kennis tussen goed en kwaad zo duidelijk kunnen inzien, e.d.

Veel ptss-ers zitten met het feit, dat ze nooit zijn bevestigd in hun gevoel. Dat ze niet worden geloofd, en al ZEKER niet door de daders.

Dus: je moet jezelf durven geloven. ECHT, …., geloof jezelf zonder meer; jij hebt het destijds zo ervaren, en dat is ECHT WAAR!!! Dan volgt je gevoel vanzelf misschien. Als ik je nu zeg dat je het toe mag staan om jezelf te geloven. : "Ik geloof je, ….!

Al je gevoel is ECHT.

Dat is ook iets waarin ik nu erg ben gegroeid.!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Voor wie het tot hier heeft "gered" : Gefeliciteerd!